การยอมรับใครสักคน เป็นเรื่องยาก
แต่การยอมรับตัวเอง ยากยิ่งกว่า
ผมพยายามแบ่งเวลาไปออกกำลังกายเสมอ เพื่อให้สุขภาพดี แต่ที่ทำงานของผม อยู่กลางใจเมืองกรุงเทพฯ ไม่มีที่ออกกำลังกาย ไม่มีที่เล่นกีฬา สถานที่ไปออกกำลังกาย จึงพึงพาที่อื่น ทั้งฟิตเนส และเล่นกีฬา เช่น วิ่ง แบดมินตั้น ปิงปอง ว่ายน้ำ แล้วแต่สะดวก แล้วแต่ว่าจะหาที่ไหนได้ เพราะผมพอเล่นกีฬาได้หลายอย่าง แต่ไม่เก่งสักอย่าง
วันหนึ่ง ผมไปเล่นฟิตเนส ที่ส่วนราชการแห่งหนึ่ง วันนั้นยกน้ำหนักประมาณนี้ (ตามรูป) เพื่อนที่เล่นด้วยกัน มาคุยช่วงพักเซ็ต ว่า คุณไตรรงค์ (เราเรียกกันว่าคุณเสมอ ไม่ต้องแปลกใจ) รู้จักคนที่ วิ่งสายพานไหน เขาชี้ไปที่ชายคนหนึ่ง
ผมตอบไปว่า เอ่อ... (พยายามคิด ไม่คุ้นเลย) ไม่ทราบ ใครเหรอ
เขาบอกว่า นั่นคืออธิบดี ที่นี่ (อธิบดี คือหัวหน้าสูงสุดของส่วนราชการระดับกรม) ผมก็บอกว่า เหรอๆ ผมนี่แย่จัง ไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่
เพื่อนคุยว่า ไม่แปลกนะ ที่คุณไม่รู้จัก เพราะคุณไม่ได้ทำงานที่นี่ แต่ผมสงสัยว่า ทำไมคนระดับนี้ เข้ามาใช้บริการที่นี่ ไม่มีคนทักทาย ไม่มีคนไหว้ คุณสิ เป็นใครก็ไม่รู้ (ไม่สำคัญ ไม่ใหญ่โต เป็นแค่ผุ้ใช้บริการคนหนึ่ง) แต่ทุกคน ยกมือไหว้ทักทายกันแทบทุกคน
ผมตอบไม่ได้นะ ตอนนั้น พอนั่งคิดนิดหนึ่งก็ถามเพื่อนว่า ทำไมคุณไหว้ผมล่ะ เพื่อนทำหน้างง เอ่อ... นั่นสิ เพื่อนคนอื่นก็ทักเฉยๆ หรือไม่เห็นต้องทัก คงเพราะว่าคุณไหว้ผมทุกครั้งที่เจอ ตะโกนทุกทายแม้ไม่ทันเห็น พอเห็นเลยทักทายก่อน หรือพอได้ยินก็รีบรับก่อน
เหรอ ก็ไม่ได้สักเกตตัวเองว่าผมเจอใคร ไหว้ประจำ เด็กกว่า ผู้ใหญ่กว่า จะยากอะไรถ้าจะไหว้ ถ้าไม่สะดวกก็แค่ยิ้ม ทักทายสวัสดีครับ ถึงใครไม่ทันรับ ไม่ทันรู้ ไม่ได้ยิน ก็ไม่แปลกอะไร สักวันเขาว่างคงสวัสดีตอบ แต่ถ้าไม่ว่าง ไม่อยากตอบ ก็ไม่เป็นอะไรเลย
เพื่อนบอกเข้าใจแล้ว อย่างนั้นกระมัง ไปไหนมีคนไหว้ ดูดีออก แต่เราอาจต้องทักทายสวัสดีเขาก่อน เป็นร้อยๆ ครั้ง ภายหลัง เขาอาจอยากทักทายเราบ้าง เพราะรู้สึกดีๆ กับเรา เพียงแต่ คุณยอมรับการปฏิเสธและเฉยชามากมายก่อนได้ไหม
ถ้าอยากทำเรื่องดีๆ ทำเลย!
