วันพุธที่ 4 มีนาคม 2552 ผมนอนซมอยู่ในผ้าห่มผืนหนา สุขภาพที่ย่ำแย่จากน้ำในหูไม่เท่ากัน หมอบอกว่าอย่างนั้น ทำให้ผมต้องนอนเนื่องจากลุกนั่งลุกเดินก็ทรงตัวไม่ได้ ถ้าฝืนไปก็จะเซ ตามด้วยคลื่นไส้ อาเจียน ทำอะไรก็ไม่ได้ถนัด การรับประทานยาแล้วนอนให้ร่างกายรักษาตนเอง เป็นเรื่องที่ทุกคนแนะนำ น่าเบื่อมาก มันไม่หายสักทีหลายวันมาแล้ว ผมเปิดแอร์เย็นๆ เป็นการคลายเครียดอย่างหนึ่งที่ดีของผมแล้วหลับไป

ลมเย็นมาก ผมห่อตัวในผ้าห่มผืนเดิม ผมลืมตาดูใครสักคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลสักพอเอื้อมถึง นั่งพิงหลังกับเสาไม้ขนาดสักหกคูณหกนิ้ว ร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ แต่งกายคล้ายอินเดียแดงสีทึมๆ คงเพราะดูย้อนแสง รอบๆ ยังมีคนแต่งตัวคล้ายกันนั่งเล่นอีกสักสี่ห้าคนอยู่ที่รอบๆ ใต้หลังคากระเบื้องของกระท่อมสี่เสาแข็งแรง ที่กว้างราวด้านละสี่เมตร มองไปข้างนอก เป็นลานกว้างเหมือนจะเป็นหิมะ มีลายโค้งของเนินหิมะเป็นรูปตัวเอสเพียงเส้นเดียวลาดจากกระท่อมทีเราอยู่กัน ไกลไปถึงภูเขาสองสามเนินที่ขอบฟ้า

ลมหนาวที่ปะทะผิวหน้าผม เคล้าคลอด้วยเกล็ดหิมะขาว ผมสงสัยว่านี่ผมมานอนอยู่ที่ไหน ในขณะที่พวกเธอทั้งหลาย เหมือนมีเกราะใสๆ กั้นไม่ให้ต้องหนาวเย็นจากหิมะและลมเย็นยะเยือก

"กระท่อมอย่างนี้มีอยู่ทั่วไประหว่างทาง" เธอเริ่มเอ่ยขึ้น

"พวกเราเป็นชนเผ่าที่เดินทางไปเรื่อยๆ ไม่มีความทุกข์ ไม่มีโรคภัย" นั่นช่างเป็นชนเผ่าที่น่าจะมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง

เธอล้วงแก้วออกมาจากถุงข้างตัว แก้วใสๆ ขนาดสักหนึ่งลิตร มีเกล็ดหิมะขาวอยู่สักสามในสี่ ด้านบนมีจอกแก้วเล็กๆ ขนาดสัก 30-40 ซีซี วางอยู่

"ดื่มน้ำสักแก้วมั้ย" เธอเอ่ยชักชวน ผมยิ้มพยักหน้าแทนคำขอบคุณ

คราวนี้เธอหยิบซองกระดาษสาออกมาจากไหนสักแห่ง กระดาษสาสีส้ม คาดริบบิ้นสีทองที่เหมือนจะรัดขอบถุงไว้หลวมๆ ซองกระดาษสาต้องแสงตะวันเห็นริ้วลายกระดาษสาที่โปร่งบาง เธอเอียงซองกระดาษสาสักสี่สิบห้าองศา เขย่าเบาๆ สองสามครั้ง ประกายสีทองร่วงพราวจากซองกระดาษสา ลงมากระทบหิมะขาวในแก้วละลาย จนคล้ายไอสกรีม แล้วเธอก็หยิบแก้วเล็กแบบจอกเหล้าในแก้วใหญ่นั้นออกมาให้

"เราอยู่กันด้วยความดี และอาคม จึงไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียน"

ผมรับมาดื่มด้วยความขอบคุณ ยอดเลย อยากได้ซองกระดาษสานั่นจัง ผงนั่นคงวิเศษ และมีความพิเศษอีกเยอะ ทำอย่างไรจะแย่งมาได้น้อ ผมนึกในใจ

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที คาดว่าเธอคงอ่านใจผมออก จิตใจชั่วร้ายที่แวบคิดออกมาชั่วครู่นั้น

"เป็นเพราะเธอศีลไม่บริสุทธิ์ นี่เอง เธอรู้ใช่ไหม นี่ทำให้เธอมีโรคภัยเบียดเบียน สิ่งนี้ที่เธอเห็น เป็นเพียงซองเปล่า เพื่อไม่ให้เธอต้องตื่นตกใจกับอาคมเท่านั้น สิ่งที่ไม่ใช่ของเธอ แม้ได้ไปก็เป็นแค่เปลือกนอก ไม่ใช่อาคมหรือที่สามารถใช้ได้จริง"

ขณะผมตลึงและสำนึกผิดกับความคิดชั่วร้ายที่ผมไม่ได้ควบคุมมัน หรือควบคุมมันไม่ได้นั้น รอบๆ กลายเป็นภาพของห้องนอนของผมที่นอนซมอยู่

ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆ ที่อ่านมาคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ แต่ผมเองรู้สึกแย่กับความคิดแบบนั้นของผม ขณะที่เขาเมตตาช่วย เรายังอยากทำร้ายเขาอีก เป็นเรื่องไม่น่าให้อภัย บางทีผมก็คิดว่า โชคดีที่เป็นแค่ฝัน และผมไม่ได้แย่งอะไรมา แต่ก็ตั้งใจว่าจะพยายามมีสติ ไม่ประมาทกับสิ่งชั่วร้ายที่เกาะกินใจของเราอยู่

ขอบคุณภาพกระดาษสาจาก flickr.com

มอบกำลังใจให้คุณเสมอ จากใจวีอาร์ไทย.คอม  เวบไซท์เพื่อคนไทยสุขภาพดีทั้งกายใจ
www.werthai.com  (c) Copyright 2008