ยามตั้งครรภ์แม่ก็เริ่มประเดิมรัก
เฝ้าฟูมฟักเจตจำนงด้วยสงสาร
ถนอมครรภ์หมั่นประคองมิต้องงาน
เกรงทารกจะพาลลำบากกาย
จะยืนนั่งเดินนอนค่อยผ่อนเบา
เพราะเกรงเจ้าจะสะเทือนเคลื่อนสลาย
ยิ่งนานวันครรภ์ยิ่งหนักมิพักคลาย
รักษากายรักษาจิตคิดจำเริญยอมลำบากมิให้ยากแก่ครรภ์ด้วย
หวังอำนวยสุขเราแต่เพลาเนิ่น
มิยอมให้ได้พลาดไม่ขาดเกิน
ท่านเพลิดเพลินมุ่งน้ำพารักษาครรภ์
ถึงจะหนักสักเท่าไหร่ไม่บอกบ่น
ความกังวลไม่เท่าไรไม่หวาดหวั่น
สีหน้าสุขแช่มชื่นทุกคืนวัน
เพราะรักนั้นอยู่ที่บุตรสุดอาทร...
