ออลีฝัน 
หน้า 13 เขตแห้งแล้งและเขตชลประทาน

เขตแห้งแล้งและเขตชลประทาน
       19 มิย 2539 เช้าวันที่สามของทริพ จะไปดูพื้นที่แห้งแล้ว ใกล้ๆ กลางทวีป มีปัญหาดินเค็ม เริ่มดูแปลงปลูกต้นไม้สลับหญ้าและพืชไร่ เป็นเทคนิค วนเกษตร (คนไทยทำมาตั้งนานแล้ว) ที่นี่เป็นของครอบครัว Anderson โดยรัฐสนับสนุนพื้นที่ราว 100 เฮกเตอร์ เพื่อใช้ไม้ส่งออกใน 20 ปี โดยพึ่งฝน (แย่กว่าไทย) เราอธิบายไร่นาผสม ของผู้ใหญ่วิบูลย์ให้ฟังอาจารย์ก็งงๆ เพราะไม่รู้จัก เนื่องจากชาวออสเตรเลียไม่ค่อยจะยอมรับเทคโนโลยีต่างประเทศ เราเลยแนะนำว่า น่าจะไปดูงานเมืองไทยเสียบ้าง เอ๊ะ ไม่ใช่ เขาน่าจะทำอย่างเราบ้าง เรามาวิเคราะห์ดู ปัญหาเขายังทั้งๆ ปัญหาเยอะๆ เพราะคน 80 % อยู่ในเมือง 20 % อยู่ชนบท คน 1 % ใช้พื้นที่ 70 % และ 80% ของเมือง ใช้พื้นที่ 5 % ของประเทศ
 
เขตปลูกข้าว ดูไม่ต่างจากไทย
แต่เขาใช้เครื่องบินหว่านปุ๋ยและฉีดยาพ่นต่างๆ
และใช้เครื่องจักรทั้งหมด เร็ว ประหยัดกว่า
(ภาพจากเอกสารเผยแพร่ของบริษัทซันไรซ์
3 รูปนี้ ไม่มีภาพใหญ่)
       วันนี้ผ่านเขตชลประทานด้วย มีพื้นที่ กว่า 10 กิโลเมตร ราว 2,000 ครอบครัว ส่วนมากปลูกข้าว มีผลิตมากว่า 1 ล้านตัน/ปี เริ่มส่งออกไปญี่ปุ่น และปลูกมันฝรั่งให้ Mc Donald ด้วย ซึ่งมีการประกันราคา แวะกินข้าวที่ Griffith (กรีฟฟิธ) ปลูกองุ่น และกัญชา ป็นส่วนมาก แต่ก็มีปัญหากับตำรวจ เนื่องจากมีมาเฟียจากชิลีด้วย ทั้งๆ ที่ดูเมืองเงียบๆ ดี กินข้าวแล้วก็ไป ดูโรงงานผลิตไวน์ หลังร้านนั้นเอง เขาแจกแว่นตา กันไม่ให้เผื่อจุกค๊อกกระเด็นเข้าตา กันไว้ก่อน เป็นแว่นพลาสติกเหนียว แบบผ่าตัด กันได้รอบตาเบ่อเร่อเลย มีถังหมักไวน์ขนาดใหญ่มาก เส้นผ่าศูนย์กลาง ราว 10 เมตร ส่งไวน์มาตามสาย เข้าป้อนอัตโนมัติ ทั้งตั้งแต่ ล้าง เป่า อบ เทไวน์ลงขวด ปัดขวด ปิดกระดาษ ฝาขวด ปิดตรา แต่ยังใช้คนช่วยบรรจุกล่อง บางชนิดบรรจุถุง 4 ลิตร เมาแน่ๆ ทำให้นึกถึงเบียร์ขนาด 1 แกลอนในเมืองซิดนีย์ ที่เขาขายกัน และแถวๆซิดนีย์ ยี่ห้อ Goolabas เราอ่านว่า กูล่ะบ้าส์ (เขาก็อ่านกันอย่างนี้) คือกินจนบ้าเลย ยี่ห้อนี้มีจริงๆ ยังเป็นยี่ห้อเรื่องโจ๊กทุกวันนี้ เมื่อพูดถึงเรื่องเบียร์ เราแวะผ่านฟาร์มนกอีมู อีกราว 10 นาที เห็นไกลลิบๆ เขาเลี้ยงกล้ๆ Wed Land กำลังว่าจะพัฒนาเป็นฟาร์มใหญ่ เพื่อส่งออกเนื้อ ขน และไข่ต่อไป


ขยะที่เผาได้ก็เผาในหลุมเช่นนี้ ที่นี่เป็นที่แถบภูเขา ไม่ค่อยมีปัญหาน้ำท่วมขัง

      อาจารย์พาไปดูการกำจัดขยะ ที่ Goolgowi เห็นก็น่าสงสาร แย่กว่าไทย หรือพอๆ กับไทยที่ขุดหลุม เอาขยะที่ Recycle ได้มาสุมๆ เทๆ นานๆ ก็แยกเสียที่ เพราะเป็นชนบทค่ขนส่งแพง และการนำมาทำความสะอาด ก็แพงกว่าผลิตใหม่ 
ขยะส่วนเผาไม่ได้ก็กองไว้ บางคนก็มาเลือกๆ ไปใช้
หรือปล่อยให้ผุพังเอง
       ส่วนที่หนักๆ โตๆ ก็แยกอย่างเช่น รถยนต์เก่า โถส้วม เศษรั้วเหล็ก กองกันเป็นภูเขาย่อมๆ ส่วนที่เป็นขยะสะอาด ชาวบ้านก็แยกให้เผื่อใครจะเอาไปใช้ เอาไปขายต่อ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครเก็บไปใช้หรอก เลยปล่อยๆ ไว้อย่างนั้น
 
บรรยากาศเงียบๆ ในเมืองฮิลตั้น

      คืนนี้ ค้างคืนที่ เมือง Hillston เมืองนี้นับเป็นอำเภอ (district) เมืองผ่านที่สำคัญ แต่ประชากรเล็กน้อยมาก อำเภออะไรมีประชากร 2,100 คน เรามาถึง ห้าโมงเย็นกว่าๆ มืดแล้ว เงียบมาก เมืองนี้ปิดบ้าน ปิดร้าน ไม่มีรถเลย ในขณะที่เราเดินไปหาข้าวกินกัน ก่อนไปแวะคุยกะลุงเจ้าของโรงแรม Hillston Hotel ก็บอกว่า มันอย่างนี้มา 20 ปีแล้ว แกก็ย้ายเข้ามาราว 6 ปี เหงาน่าดู รู้สึกนานมากๆๆๆๆ แกบอกเห็นพวกเรามาคุย รู้สึกมีความสุขสดชื่นขึ้นเยอะ เลยเข้าไปหยิบส้มผลโตๆ มาให้กินเล่นฟรีๆ คนละ 2-3 ลูก นึกถึงคนแก่บ้านเราที่ไม่ค่อยมีเด็กเล็กๆ มาเล่นมาคุยด้วยนะ พอมีใครไปคุยด้วยก็ดีใจ เราไม่ค่อยเห็นการเอื้อเฟื้อแบบนี้ในเมืองฝรั่ง เราเดินจากโรงแรมกันทั้ง 16 คน ที่มากันในรถ แวะถามร้านที่เป็นปั้มน้ำมัน ใกล้ๆ ว่ามีร้านอาหารแถวนี้ไหม ถ้าจะดีก็อาหารไทยหรืออาหารจีน เขาก็เขียนแผนที่ให้ เดินกันราว 15 นาที ก็เจอสโมสรคนชราของเมือง มีร้านอาหารจีน ก็สั่งกัน กินตามสะดวก สั่งอาหารจานเดียวบ้าง สั่งเป็นชุด 6 คนบ้าง น้ำชาที่นี่กาละ 3.5 $ (70 บาท) มื้อนั้นค่าน้ำชา 17.5 $ (350 บาท) ประทับใจมาก แต่อาหารก็ 8 $ พอๆ กับ กินอาหารดี ๆ ในเมือง บังเอิญช่วงรออาหาร เราไปเดินเล่นกัน ปลัดไปเจอห้องสล๊อดแมชีนใกล้ๆ มีตั้งแต่เครื่อง 1 เซ็นต์(1$ ได้ 100 Credit) ถึงเครื่อง 1 $/Credit ก่อนกินข้าวปลัดก็ได้ไป 5 $ ได้ค่าอาหารไปหน่อยหนึ่ง คึกเหมือนเดิม อาหารที่นี่อร่อยดี น่ากินอีก เราไปเล่น หลังจากกินข้าว ผมแวะไปเลือกเครื่อง 5 เซ็นต์ เพราะนานดี ประมาณเงินไทยก็ครั้งละ 1 บาทเอง แจ๊คพอตแตก ประมาณ 5 นาที หลังเล่น ได้ 55 $ แต่เครื่องไม่มีเงินจ่าย ต้องไปเรียกคนดูแลมาจ่ายให้ เธอก็ให้สมัครเป็นหลักฐาน เป็น Temporary Member คงเป็นเพราะเขาให้บริการเฉพาะเมมเบอร์ คือสโมสรผู้สูงอายุ แต่เราเล่นไปแล้ว ได้ไปแล้วนี่ อิอิ แล้วก็เลยต้องจ่ายเงิน ให้เครื่องตั้งใหม่ เพราะมันหยุดทำงานเมื่อเงินหมด เล่นๆ ไป ก็แจ็คพอตอีก ร้อยกว่าเหรียญ ที่นี้เล่นเพลิน พรรคพวกก็กลับไปทีละคน จนเหลือ 4 หนุ่ม ใกล้ๆ เที่ยงคืน เลยเดินกลับกัน เสียกันพอสนุก วันนี้ไตรรงค์ได้กำไร ราว 120 $ เป็นที่ฮือฮาในรถในวันต่อ มากลายเป็นเสี่ยไปเลย โถ...คิดเป็นเงินไทยประมาณ 2,400 บาทเอง ก็เข้าท่าดี สนุกดี ทำให้คนอื่นอิจฉา พยายามจะเอา เลยเสียๆ กัน ราวๆ คนละ 10 $

หน้า 1 ก่อนเดินทาง, บนเครื่องบิน
หน้า 2 วันแรกที่ออสเตรเลีย, รู้จักกับอาจารย์
หน้า 3 อาหารมื้อละ 185 บาท ค่ารถเมล์ 70 บาท, เดินชมเมืองซิดนี่ย์
หน้า 4 เริ่มชีวิตนักเรียนนอก, เริ่มเรียนวันแรก
หน้า 5 พาชมเมืองซิดนี่ย์
หน้า 6 ลุยราตรีซิดนี่ย์, เริ่มฟังภาษาอังกฤษออกแล้ว
หน้า 7 ไปดูมหาวิทยาลัยนิวเซ้าท์เวล
หน้า 8 ดูงานที่มหาวิทยาลัย Western Richmond
หน้า 9 ขับรถท่องนิวเซาท์เวล
หน้า 10 ชมเมืองซิดนี่ย์, เรียนคอมพิวเตอร์, คริสมาสเดือนมิถุนายน, เตรียมตัวออกทริพ
หน้า 11 ทัศนศึกษาสวนสัตว์ทารองก้า, ออกภาคสนามอันยาวนาน
หน้า 12 แคนเบอร่า เมืองหลวง ออสเตรเลีย, สโนวี่ เมาท์เทน 
หน้า 13 เขตแห้งแล้งและเขตชลประทาน
หน้า 14 เยี่ยมชมครอบครัวในเขตกึ่งทะเลทราย
หน้า 15 ต้นไม้พันธ์หายาก, เหมืองเงิน Sunny Coner, Mid Winter Fosrival
หน้า 16 blue moutain
หน้า 17 ซื้อของฝาก ใหม่!
หน้า 18 ทัศนศึกษา Woo-Longgongใหม่!
หน้า 19 เลี้ยงอำลา, นำเสนอผลงานใหม่!
หน้า 20 พิธีมอบประกาศนียบัตร, กลับบ้านที่เมืองไทย ใหม่!
| ออสเตรเลียแดนในฝัน | ประปาไทย.คอม | ไตรรงค์.เน็ต |