ออสเตรเลียแดนในฝันขับรถท่องนิวเซาท์เวล
หน้า 9 ขับรถท่องนิวเซาท์เวล
วันต่อมา เรียนตามปกติ เกี่ยวกับระบบชีววิทยาและสิ่งแวดล้อม วันที่สนุกสนานตื่นตาตื่นใจที่สุดเป็นวันเสาร์ที่ 8 มิ.ย.39 วันเสาร์ เราไปหารถเช่ากัน 8 คน เช่ารถตู้ 8 ที่นั่งพอดี เป็นรถตู้หัวแหลมแบบจรวดคล้ายเก๋ง มีคุณหมอสุพจน์อาสาขับ เพราะมีใบขับขี่นานาชาติ มีน้องกาญจนา นักศึกษาปริญญาเอกเป็นไก้ด์ กว่าจะออกได้ ก็เกือบเที่ยง ขับรถดูบ้านเมืองไปเรื่อยๆ เขามีแผนที่ให้ ผ่านเมืองต่างๆ ขึ้นไปทางเหนือ จะมีที่พักรถหน้าหมู่บ้าน หรือหน้าตำบลทุกแห่ง จะมีศูนย์ข้อมูลนักท่องเที่ยว ติดป้าย i เราเลยแวะขอข้อมูลกัน
เราไปชมไร่องุ่นก่อน ที่ Hunter Valley เป็นที่ผลิตไวน์ที่มีชื่อเสียงมาก ได้รับโล่ ถ้วยรางวัล ประกาศนียบัตร ประกาศเกียรติคุณมากมายแล้วเราก็ชิมกันคนละ 6-7 ชนิด จนเมากันไปหลายคน ผมไม่ใช่นักชิม ไม่ค่อยรู้จัก แต่ก็ชิมกับเขา อิอิ เขาก็หัวเราะใหญ่เลย มันต้องดมก่อน อมไว้ในปาก สูดลมเข้าไปให้ได้กลิ่น ค่อยบ้วนทิ้ง บ้วนทำไมกัน กลืนดีว่า ก็เลยเมากันถ้วนหน้า เหอๆๆ เขามีที่หมักไวน์อยู่ชั้นบน ที่ชิมไวน์อยู่ชั้นล่าง ตกแต่งเป็นแบบโรงแรม มีเอกสาร Information หนังสือ และไวน์ชนิดต่างๆ ที่เขาผลิตจำหน่าย รวมทั้งของที่ระรึก เราหิ้วกันมาอย่างน้อยคนละขวด ก็คงคุ้มค่าที่ให้ชิม ราคาอย่างต่ำ 10 A$ (200 บาท) เป็นไวน์แบบดราย คือชนิดแรง (Alcohol ประมาณ 13% ขึ้นไป ได้ยินว่า บางรุ่นแรงถึงกว่า 40 ดีดรี โหว แรงกว่าเหล้าขาวบ้านเราอีก) และเก่า ซึ่งราคาแพง เป็นหลายๆ หมื่นบาท แต่ซื้อที่นี่นับว่าถูก
แล้วไปถ่ายรูปสวนองุ่นนิดหน่อย ได้วิวมากกว่า วิวสวย แต่องุ่นที่นี่ใบร่วงเกือบหมดแล้ว ตามฤดูกาล
หมอสุพจน์ อยากถ่ายกับคลื่นที่กระทบหาด แต่มันมืดมาก ได้เห็นแค่นี้
ที่เมืองนิวคาสเซิ่ล ถ่ายด้วยกล้องคอมพ็ค (กล้องปัญญาอ่อน) แล้วปรับอีกนิดช่วงเย็นเราไปที่หาดหินนิวคาสเซิล ที่นี่ลมแรงพัดน้ำทะเลมาโดนโขดหินที่มีรูก็พุ่งขึ้นคล้ายน้ำพุ เสียดาย ที่มาถึงก็มืดแล้ว ถ่ายรูปมาให้ชมกันไม่ได้ เพราะมืดมาก ที่พอให้ดูได้คือเมืองริมทะเล แต่ก็ต้องใช้แฟลช ได้มารูปเดียวก็หมอสุพจน์นี่แหละ
มองจากหลังรถ คิงครอสยังคึกคัก
ป้ายบอกทาง ที่บอกระยะห่างจากบ้าน
สะพานข้ามอ่าวดาร์ลิ่ง ยามราตรีกับไฟข้างทาง นับเป็นจุดที่นักที่องเที่ยวนิยมมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึก
ดึกๆ กว่าจะกลับมาถึงซิดนี่ย์ แวะไปกินข้าวร้นผัดไท อีกที ในคิงส์ครอส กินอาหารไทย แล้วแชร์กันออก แล้วเดินดูตามถนนคิงครอส ย่านบันเทิงแห่งเดียวในซิดนี่ย์กลางคืน แต่ไม่ได้แวะดูร้านอะไร เพราะมีเพื่อนๆ ผู้หญิงมาหลายคน ไม่ยอมเข้าดู ที่นี่มีป้ายบอกระยะทางไปบางกอกด้วย 7,537 กิโลเมตร โฮ่ๆๆ ไม่เคยมาไกลขนาดนี้เลย
แสงสีกลางคืนที่นี่สวยงาม จนอยากเก็บมาฝาก เนื่องจากเป็นกล้องฟีล์มออโต้ฯ เลยถ่ายยากหน่อย แต่ก็สวยทีเดียว (พี่คับๆ เรากำลังพูดถึงสมัย พ.ศ.2539 ทั้งคณะ ยังไม่มีกล้องดิจิตอล ขออภัยอย่างแรงๆ)