|
11 ธันวาคม 2547 |
เราตื่นกันตั้งแต่เช้ามือ ตรวจความเรียบร้อยว่าไม่ลืมอะไรแล้ว ขนของขึ้นรถ เช็คเอ้าท์โรงแรมตอนตี 5.45 น. นัดรถออก 6 โมงเช้า คุณชายสายเสมอ ก็ยังไม่มา ไปตามกันยังอยู่ที่ห้อง รถออกได้ตอน 6.10 น. รถโรงแรมมาส่ง ไม่มีคอยก้ามาเลย คงปล่อยตั้งแต่เมื่อวาน กามา-ซัง จากมาเลย์ยังคงเล่าเรื่องตลกให้ฟังได้ตลอดทาง ผมฟังหลับๆ ตื่นๆ ง่วง ถึงสนามบินก็ลากัน กระจายกันไปตามสายการบินที่จะไปประเทศตนเอง ผมกลับสายการบินไทย ลำที่ชื่อ ลำพูน (รูปที่ 1) กับบุน-ซัง(เพื่อต่อไปกัมพูชา) และโอกลา-ซัง (เพื่อต่อไปอูสเบกิสถาน) (รูปที่ 2) ช่วงตรวจคนออกเมืองช้าเล็กน้อย รอเขียนเอกสารออกเมืองอยู่ โอกลา-ซัง ถือกระเป๋าหลายใบ ไม่ยอมรวมกันเป็นใบเดียว เลยโดนตรวจ เจอของที่ระลึกเป็นมีด 3 อัน โดนยึดและปล่อยตัวออกมา รอกันเสียนาน ดีที่มีระเลื่อนวางของได้ไม่ต้องเดินลากไปไกล เราแลกเงินที่เหลือทั้งหมดก่อนเข้าไปพัก แลกเป็นดอลล่าร์อเมริกา ราคา 1,100 วอน/ดอลล่าร์ (ประมาณ 40 บาท) ถ้าที่ธนาคารข้างนอกจะราคา 1,030 วอน/ดอลล่าร์ แต่ก็ไม่เป็นไร แวะซื้อตุ๊กตาคิตตี้แต่งตัวเป็นเกาหลีสำหรับห้อยโทรศัพท์ ให้พี่ภาที่นี่ ของที่ระลึกล้วนแพงมากๆ ทั้งนั้นเลยไม่ซื้อมากนัก บุน-ซังเอาเนื้อทุบสเบียงจากกัมพูชาถุงสุดท้ายมาฉีกแบ่งกันกินโอกลา-ซังก็หาน้ำมาแจกคนละขวด เลยไม่ต้องซื้ออะไรกินตอนเช้า เราถ่ายรูปที่นี่กันอีกเล็กน้อย แล้วก็คุยกันมาจนถึงเวลาขึ้นเครื่อง ได้รูปอาคารที่ท่าอากาศยานที่นี่มาให้ดูด้วย (รูปที่ 3) รูปร่างเหมือนยานอวกาศ ได้ทานอาหารเกาหลีบนเครื่องอีกมื้อ
(1)
(2)
(3)
(4)
(5)
ถ่ายรูปฟ้าจากเครื่องบินได้อีกกว่า 10 รูป ก็เอารูปนี้มาให้ดูเป็นรูปสุดท้าย (รูปที่ 4-5) เพราะขอบฟ้ากว้าง ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม เราแยกทางกัน 3 คนท้ายสุดที่สนามบินดอนเมือง บุนซัง เดินไปต่อเครื่องทันที แต่โอกลาซัง รอที่ดอนเมือง 8 ชั่วโมง
วันเวลาผ่านไปกว่าปีแล้ว เราติดต่อกันทางอีเมล์ในช่วงแรกๆ
กามาซัง ยังคงเล่าโจ๊กแบบกามาผ่านเวบ ซากิโมโต้ซังยังเห็นห่วงสอบถามทสึนามิ
จางซันยังต้องคอยดูแลคุณพ่อ ขอให้หายไวๆ
ปะป๊า-เยลซินซัง ยังส่งความคิดถึงมาให้
โตโต้ซัง/ชิมจี่ซัง ส่งรูปครอบครัวมาให้เราชื่นชม
แล้วก็ค่อยๆ หายไปหมด หายไปตามกาลเวลาที่ผ่านพ้นล่วงเลยไป...
แต่ผมเชื่อว่า สิ่งดีๆ ยังจดจำอยู่ในใจของทุกคน ญี่ปุ่น เกาหลี น้ำใส สายหมอก ไม้งาม โฉมสะคราญ
แม้แต่วารสารจากไจก้า ก็หยุดส่งให้แล้วยังหวังว่า จะได้เจอกันอีก และได้ไปเมืองนอกมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟังและดูกันอีก รอดูนะ
