|
28 พฤศจิกายน 2547 |
นัดไปสนามบินแต่เช้า รถออกจากสึคูบะ 6 โมงเช้า คนที่สายตามเคยคือ คอง-ซังจากเวียดนาม สายไป 10 นาที แต่ก็ไม่ซีเรียสอะไร เพราะอีกนานกว่าเครื่องจะออก ทุกคนขึ้นรถไจก้า พร้อมสัมภาระ ไจก้าห่อข้าวเช้ามาให้ด้วย ลงกล่องโฟม เป็นข้าวหุงแบบญี่ปุ่น ปลาเทมปูระ ทั้งน้ำขวด และกล้วยก็ยังตามมา เขาจะรู้ไหมนะ ว่าเราเบี่อกล้วยมาก ทานทุกวันและเกือบทุกมื้อ เลยมีเรืองโจ๊คมาก คือนึกถึงอาหารญี่ปุ่น นึกถึงกล้วย อันที่จริงกล้วยต้องนำเข้าจากฟิลิปินส์ นับเป็นผลไม้ราคาแพงเพราะต้องนำเข้า เขาคงพยายามสรรหาสิ่งดีๆ ให้เรา และก็อร่อยดี เพียงแต่มันแทบจะทุกมื้อเท่านั้น บนรถเราสนิทกันหมดแล้ว กามา-ซัง ก็เล่าเรื่อง กามาๆ ให้ฟังเป็นที่ครื้นเครง เราคอยที่สนามบินนาริตะที่นี่ (รูปที่ 1) และมองดูเครื่องบินที่รอเรา และเราก็รอขึ้น (รูปที 2) และรูปสุดท้ายที่ถ่ายได้จากญี่ปุ่น คือภูเขาไฟฟูจิ (รูปที่ 3) ถ่ายได้จากบนเครื่องบิน รูปเดียวที่ถ่ายฟูจิได้ เนื่องจากช่วงที่เราไปเยี่ยมเยียนเธอ ฟ้าปิด เลยไม่สามารถเห็นจากพื้นดินได้ เวลาชิงคันเซ็นผ่านกลับมาสึคูบะ
(1)
(2)
(3)
คิดถึงเธอนะ ฟูจิ-ยาม่า เราคงจะได้มาเยือนอีก - ซาโยนาระ ญี่ปุ่นที่น่ารัก
คุณผู้อ่านครับ ผมยังไม่กลับไทย เราไปต่อกันที่เกาหลี เจอกันที่เกาหลีครับ
